[...] Το βρέφος των Εσκιμώων για παράδειγμα το κρατά η μητέρα γυμνό στη ράχη της και έτσι η κοιλιά του δέχεται τη ζεστασιά του κορμιού της. Όταν το μωρό νιώθει πείνα, ξύνει τη ράχη της και βυζαίνει το δέρμα της, όταν πάλι θέλει να κάνει την ανάγκη του ουρεί και αφοδεύει χωρίς να εγκαταλείπει τη μητρική ράχη.
Το παράδειγμα είναι ανθρωπολογικό βέβαια, πλην όμως το γεγονός ότι η μητέρα προλαβαίνει όλες τις ανάγκες του βρέφους διά της αφής μπορεί να εξηγήσει γιατί το μωρό σπανίως καταφεύγει στο κλάμα. Έτι εξηγείται και η μεταγενέστερη ηρεμία του Εσκιμώου μπροστά στις αναποδιές και τις κακοτυχίες. [...]
Κωστής Παπαγιώργης, Ο εαυτός (έκδ. Καστανιώτης, Αθήνα 2016, σ. 80).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου