μέσα μας μονάχα

ΔΟΞΑ ΤΩ ΠΑΡΑΚΕΛΣΩ

«Αφού δεν είμαι πλέον άνθρωπος, γιατί να

προσποιούμαι ανθρωπότητα ή να φορώ το ντελικάτο

ρούχο;

Έχω γνωρίσει ανθρώπους και ανθρώπους, μα ούτε ένας

δεν ανέπτυξε ποτέ μια γνώση τόσο ελεύθερη, ή έγινε

ένα στοιχείο τόσο απλό όσο εγώ.

Η ομίχλη ξεχύνεται απ' τον καθρέφτη και κοιτάζω.

Ιδού! Ο κόσμος των σχημάτων σαρώνεται από κάτω -

Χαμός που υπό την ηρεμία μας γίνεται ορατός,

κι εμείς που γίναμε άμορφοι, υψωνόμαστε -

Ρευστά ακαθόριστα που άνθρωποι υπήρξαν,

μοιάζουμε τώρα σαν μια σειρά απ' αγάλματα, που γύρω

απ' την υπερυψωμένη βάση τους

κάποιο ποτάμι που υπερχείλισε κυλάει με μανία,

μέσα μας μονάχα το στοιχείο της ηρεμίας.»

Έζρα Πάουντ, 32 ποιήματα (εισαγ.-μτφρ.-σημ. Γιάννης Λειβαδάς, έκδ. Κουκούτσι, Αθήνα 2013, σ. 24).