Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

η άλλη πλευρά



Δευτέρα βράδυ στη Πρίστινα. Μια μέρα μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας. 'Εξω στο δρόμο ακούγονται ακόμα κροτίδες και κορναρίσματα. Κάθομαι στο «Steep Depo» μια καφετέρεια στη Pristina και γνωστό στέκι της νεολαίας της πόλης. Πίνω ένα ζεστό τσάι, προσπαθώντας να εξορκίζω κάπως την αβάστακτη κούραση. Είχα περάσει όλη την ημέρα περιπλανώμενος ανάμεσα στη Pristina και τη Gracanica, μιλώντας με Αλβανούς και Σέρβους. Κυρίως νέους από 25-30 χρόνων. Ξανασκεφτόμουν όλα όσα είχα ακούσει και είχα δει όλη την ημέρα. Οι ιστορίες που άκουσα, από Αλβανούς και Σέρβους, ήταν πολλές και επώδυνες. Συνάντησα φόβο, μυθολογίες, αλαζονεία και τη γνωστή Βαλκανική σχιζοφρένεια: «δεν χωνεύω τους Σέρβους/Αλβανούς αλλά έχω Σέρβους/Αλβανούς φίλους». Οι πληγές εδώ πέρα είναι ακόμα νωπές. 'Οχι αβάστακτες σαν αυτές της Βοσνίας. Είναι πάντως βαριές. Συνήθως, η κάθε πλευρά έχει μάτια μόνο για την δική της οδύνη. 'Οταν ρωτάς για την οδύνη της «άλλης πλευράς», οι συνομιλητές μου συνήθως σιωπούν ή σου δίνουν απαντήσεις του τύπου: «η δική μας οδύνη είναι πιο αυθεντική και δίκαιη». Σκέφτομαι ότι, ίσως, ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο χρόνος και η οικονομική ανάπτυξη. Φλαμανδοί και Γαλλόφωνοι στο Βέλγιο δεν χωνεύουν αλλήλους. Γαλλόφωνοι και Αγγλόφωνοι στον Καναδά το ίδιο. Δεν σκέφτονται όμως να κραδαίνουν κάθε τρεις και μία τα όπλα για να καθαρίσουν αλλήλους. 'Οχι γιατί είναι πιο «πολιτισμένοι» από μας τους Βαλκάνιους. Απλά επειδή έχουν πολλά να χάσουν…
[...]


Gazi Kapllani, «Μια αιρετική ιστορία από την Πρίστινα» (18-02-2008, ολόκληρο εδωδά).


Δεν υπάρχουν σχόλια: