[...]
Πέρασαν χίλια οκτακόσια χρόνια
Από όταν χάθηκαν οι τόποι αυτοί
Οι κατοικημένοι, κάτω απ' την πύρινη δύναμη
Κι ο αγρότης, σκυμμένος στ' αμπέλια του
Που πολύ λίγο σ' αυτά τα χωράφια
Τρέφει η νεκρή, γεμάτη στάχτες γη
Ακόμα σηκώνει το βλέμμα
Με υποψία προς τη θανάσιμη κορφή
Καθόλου πιο απαλή, που τρέμει, κι απειλεί
Γι' αυτόν καταστροφή, για τα παιδιά του
Και για τα λίγα τους υπάρχοντα. Ο δύστυχος
Συχνά, πάνω στη στέγη
Του φτωχικού αγροτικού σπιτιού του
Στον ανοιχτό αέρα ξαπλωμένος, άυπνος όλη νύχτα
Πολλές φορές πετάγεται, προσέχει την πορεία
Του τρομερού κοχλασμού, που χύνεται
Απ' τα ανεξάντλητα έγκατα
Στη γυμνή ράχη του βουνού, και καθρεφτίζει
Την ακτή του Κάπρι, τη Μερτζελίνα
Και το λιμάνι της Νάπολης.
Και αν δει να τον πλησιάζει, ή αν ακούσει
Το νερό να κοχλάζει, να βράζει
Στου πηγαδιού τον πάτο, βιαστικός
Παίρνει γυναίκα και παιδιά
Και φεύγει, μ' ό,τι μπορούν να κουβαλήσουν
Κοιτώντας, από μακριά, το σπιτικό του
Και το μικρό χωράφι
Τη μόνη του άμυνα απ' την πείνα
Να χάνεται μες στο καυτό ποτάμι
Που ορμά σφυρίζοντας, και ατέλειωτο
Πνίγει τα πάντα γύρω τους.
Η εξαφανισμένη Πομπήια
Επιστρέφει στην ουράνια αχτίδα
Μετά την αρχαία της λήθη
Σαν θαμμένος σκελετός, που η απληστία
'H ο οίκτος της γης αποδίδει στο φως
Κι από την έρημη αγορά, ο ταξιδιώτης
Μέσα από σειρές σπασμένες κολόνες
Σκέφτεται για ώρα το βουνό, κομμένο στα δύο
Την κορφή που καπνίζει
Κι ακόμα απειλεί τα σκόρπια ερείπια.
Και μες στον τρόμο της μυστικής νύχτας
Στ' άδεια θέατρα
Στους γκρεμισμένους ναούς και τα χαλάσματα
'Oπου κρύβει η νυχτερίδα τα παιδιά της
Σαν δυσοίωνος πυρσός
Μέσα από άδεια κτίρια προχωρά,
Τρέχει η φωτιά της επικήδειας λάβας
Κόκκινη από μακριά, μες στις σκιές
'Ολα γύρω τα βάφει.
'Ετσι, αγνοώντας ανθρώπους κι εποχές
Που εκείνοι λένε αρχαίες
Και την ακολουθία των γενεών,
Πράσινη μένει η φύση, προχωρώντας
Σ' ένα δρόμο τόσο μακρύ
Που μοιάζει να στέκεται ακίνητη.
Βασίλεια πέφτουν
Κόσμοι και γλώσσες χάνονται, κι αυτή δεν βλέπει.
Κι ο άνθρωπος αναλαμβάνει
Να υμνήσει την αιωνιότητα.
[...]
Τζιάκομο Λεοπάρντι, Η νύχτα απομένει (μτφρ. Λένα Καλλέργη, έκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2013, σσ.100-105). - Περιγράφεται μια εικόνα φοβερή... Κι είναι όντως φοβερή τόσον η εκ της εκρήξεως του ηφαιστείου καταστροφή της Πομπηΐας, όσο και ο φόβος που κατέλιπεν στους έως σύγχρονους του Λεοπάρντι χωρικούς ένα γύρω. Κι αποτελεί συνέχεια τούτο το κείμενο από το προηγούμενο post.
*
Στο περιθώριο όμως αυτών χωράει κι ένα βίντεο με απόσπασμα της συζήτησης για το θέατρο (από την παραγωγή Στάλιν του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού και Ακύλλα Καραζήση, Απρίλιος 2008, απ' εδωδά αντλημένο):
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου