Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

σχεδόν αφύσικα



Αυτός ο άνθρωπος ερωτεύθηκε τη ζωή του∙ μ' όλη τη δύναμη της ψυχής του κι ακόμα πιο πολύ την αγαπά∙ σχεδόν αφύσικα. Ωστόσο, η ζωή του αδιαφορεί γι' αυτό τον έρωτα και συστηματικά τον αγνοεί∙ μάλιστα τού γυρίζει και την πλάτη.

Αυτός ο άνθρωπος κοιτά την πλάτη της ζωής του και διαπιστώνει (ακόμα μια φορά) ότι δεν φτάνει ν' αγαπήσεις για ν' αγαπηθείς.

Θα μπορούσε να τής γυρίσει κι αυτός την πλάτη. Θα μπορούσε ν' αναζητήσει μιάν άλλη, φιλικότερη ζωή. Θα μπορούσε, πισώπλατα, να τής καρφώσει ένα μαχαίρι. Τίποτ' άπ' όλ' αυτά δεν κάνει. Μένει ακίνητος, εκεί, κοιτώντας με παράπονο την πλάτη της.


Αργύρης Χιόνης, από τα «Περί ανθρώπου», της συλλογής Εσωτικά τοπία (έκδ. Νεφέλη, Αθήνα 1991, σ. 43). Στο ίδιο (σ. 87), από τα «Περί ποιήσεως» και το κάτωθι, ως έκφραση ακριβώς της ποιητικής του...


Μ' αυτό που δε λέει, μ' αυτό που σκόπιμα ή εν αγνοία του αποσιωπά, μ' αυτό που ούτε κάν υπονοείται από τα λόγια του, μ' αυτό μάς πείθει ο ποιητής.




*



P.S. εκ των υστέρων∙ Για ιδές τί μπορεί να βρεί κανείς στο διαδίκτυο...
page up! page down!

2 σχόλια:

Αντώνης Χρονικιώτης είπε...

Σκληρό το άθλημα, αλλά μάλλον αληθινό.
Να σκαλίζεις το ξύλο της ποίησης, μέχρι να φύγουν τα πριονίδια του βερμπαλισμού, του εγώ μας, του...

Και τότε να η ζωή, αλλόφρων και σφύζουσα

Τρομερές οι λέξεις που μας σερβίρεις

το θείο τραγί είπε...

Ναί, ο παλαιός Χιόνης, όπως και η παλαιά Ρουκ, μ' αρέσει περισσότερο από το νέο τους κράσι.