Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

απ' αφορμή την φθορά της σκάλας


[...] 'Οσα κάνει στο πέρασμα της μέρας είναι πιο ασήμαντα ακόμη και από την αποκατάσταση της σκάλας. Ποτέ δεν αναλαμβάνει την επιδιόρθωση, σαν να ελπίζει κάθε στιγμή ότι κάποια από τις πράξεις του θα αποδειχτεί επιτέλους σημαντικότερη. Συνήθως χαϊδεύει το πέος του και νομίζει πως όταν αυτό μεγαλώνει εκείνος πετυχαίνει κάτι σημαντικότερο απ' ό,τι θα πετύχαινε αν εργαζόταν για τη σκάλα. [...]


Αριστείδης Αντονάς, Η τραγουδίστρια και η πολυθρόνα (από το πρώτο κεφάλαιο, έκδ. 'Αγρα, Αθήνα 2009, σσ. 15-16).


6 σχόλια:

P. Kapodistrias είπε...

... φερ' ειπείν: απο-διόρθωση...

το θείο τραγί είπε...

Είναι ένας νέος συγγραφέας, διδάσκει στην Αρχιτεκτονική και τον παρακολουθώ καιρό τώρα. Ολιγογράφος. 'Ισως κάτι κάπου να μην μ' αρέσει. Είναι όμως γοητευτική η οπτική του. Thnks για το σχόλιο αγαπητέ π.Π.Κ..

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

Το πρόβλημα του θανάτου. Μου σηκώνεται... είμαι ζωντανός. Δεν μου σηκώνεται είμαι πεθαμένος.

Η φθορά της σκάλας είναι η διαδικασία, ο σταυρός που θα κουβαλήσουμε, για να περάσουμε στην αφθαρσία. Στην Ανάσταση.

Αναστάσιμο λόγισμο έχει ο Αριστείδης

το θείο τραγί είπε...

Χε χε! Τί ανάλυση είναι αυτή; 'Ερρωσο. Ο ίδιος. Με χαρά.

Σπύρος Γιανναράς είπε...

Του πήρα πρόσφατα συνέντευξη. Ηταν πολύ καλός. θα δημοσιευθεί -μάλλον- την μεθεπόμενη Κυριακή. Νομίζω ότι πλησιάζει στο αποφατισμό μέσα από τους μεάνδρους της φιλοσοφίας. Σε φιλώ. Ο Σπύρος

το θείο τραγί είπε...

Ενδιαφέρουσα είδηση. Και σχόλιο. Φχαριστώ φίλε μου Σπύρο.