Απαντώντας στο ερώτημα «Μπορώ άραγε να αγαπήσω, εγώ πρώτος;» με την απώλεια της δωρεάς που φτάνει ώς την απώλεια του εαυτού, ο αγαπών κατακτά κάλλιστα μια ασφάλεια – εννοώ την καθαρή και απλή ασφάλεια του συγκεκριμένου γεγονότος ότι αγαπά. 'Οταν αγαπώ σε βαθμό που να θυσιάζω τα πάντα, αισθάνομαι όντως μια αναμφίλεκτη, ακατάλυτη και απροϋπόθετη ασφάλεια, αλλά μόνο την ασφάλεια ότι αγαπώ – και αυτό αρκεί. Ο αγαπών βρίσκει μια απόλυτη ασφάλεια στην αγάπη – όχι την ασφάλεια του να είναι, ούτε αυτήν του να είναι αγαπημένος, αλλά αυτήν του αγαπάν. Και έχει την εμπειρία της μέσα στην απουσία της αμοιβαιότητας. Ας υποθέσουμε ότι ένας αγαπών αγαπά – αλλά χωρίς ανταπόδοση, επειδή δεν τον αγαπούν ή παύουν να τον αγαπούν. 'Εχασε; Τί έχασε; Θα έχει χάσει ασφαλώς την ασφάλεια ότι τον αγαπούν· αλλά επ' ουδενί την ασφάλεια του ότι αγαπά – φτάνει τουλάχιστον να εξακολουθεί να αγαπά, χωρίς να περιμένει καμιά αγάπη σε ανταπόδοση. Την ασφάλεια αυτή θα την κρατάει όσο συχνά θέλει και για όσο θέλει – όσο θα αγαπά, πρώτος αυτός και, κυρίως, τελευταίος. 'Οταν ένας έρωτας έχει ξεπεράσει την αμοιβαιότητα εν γένει, ποιός χάνει και ποιός κερδίζει; Για τη φυσική στάση, κερδίζει αυτός που έπαψε να αγαπά – κερδίζει όντως ότι δεν αγαπά πια· αλλά έτσι έχει χάσει την αγάπη. Για την ερωτική αναγωγή, κερδίζει αυτός που εξακολουθεί να αγαπά, επειδή με τον τρόπο αυτό κρατάει την αγάπη, ή την πρωτοβρίσκει.
Jean-Luc Marion, Το ερωτικό φαινόμενο (μτφρ. Χρ. Μαρσελλος, έκδ. Πόλις, Αθήνα 2008, σσ. 143-144).
32 σχόλια:
Κάτσε ρε φίλε. Εξακολουθείς να μην μου απαντάς. Ποιόν ΑΝΘΡΩΠΟ είδες ή γνώρισες που να αγαπάει έτσι όπως το περιγράφεις χωρίς να έχει σχέση με την απόλυτη αγάπη, τον ΘΕΟ;
Μόνο ο Θεός και μόνος αγαπά όντας και όντως αγαπά και η αγάπη Του δεν μένει μέσα Του, παρά στρέφεται προς τα έξω δημιουργώντας πάλι άπειρη αγάπη.
Και με αυτή Του την αγάπη νομίζω ότι θα επαναφέρει τα κακά κτίσματα στην κατάσταση του "είναι", δηλ. στο "μή κακό".
Συνεπώς, αυτά του Μαριόν περί τελείας αγάπης, μάλλον αναφέρονται στον Θεό. Ή, σε κάποιο πλάσμα Του, προορισμένο και πλήρες αγάπης, όπως ο Ίδιος. Σε έναν άγιο ας πούμε.
Ερώτημα: αν όμως η απόλυτη αγάπη, ο Θεός, γεμίζει με αγάπη τα πλάσματά του, τότε για ποιό λόγο η πτώση;
υγ. μη φοβάσαι να επικοινωνήσεις, αγάπη είναι κι αυτό:)
Καλημέρα.
Η φυσική στάση και η ερωτική αναγωγή είναι το κομβικό δίπολο που επεξεργάζεται ο συγγραφέας.
Η ανάλυση του από τη σκοπιά αυτή είναι ιδιαιτέρως σημαντική γιατί καταφέρνει να φωτίσει με δύο διαφορετικούς τρόπους την ίδια κατάσταση που συνήθως ερμηνεύεται μονόπλευρα.
Ευχαριστώ για τα κείμενα.
Καλησπέρα. Εσύ φίλε Τάιμ πού την είδες πάλι ανεξάρτητη τη "φυσική στάση" και την "ερωτική αναγωγή" από τη Θεία Πηγή;
Α, και το γνωστό, φιλοσοφία χωριζομένης θεολογίας, πανουργία, ου σοφία φαίνεται...
Ανώνυμε σ' ευχαριστώ για τα σχόλιά σου. Μα γιατί ανώνυμα; λάβε ένα κάποιο όνομα για να ξέρουμε σε ποιόν απευθυνόμαστε. Αγάπη είναι κι αυτό. Λυπούμαι που έχασες την ψυχραιμία σου. Μ' αυτόν τον τρόπο αδικείς πρώτα τον εαυτό σου. Εδώ είμαστε, δεν φύγαμε. Με πονάει η έκφρασή σου εδώ, ενώ το προηγούμενο σχόλιο το δέχτηκα με ανακούφιση. Πόσο απέχουμε αλήθεια από την έκφραση ενός Γεωργίου Χοιροβοσκού!
Στα σημεία τώρα. Την έκφραση «θα επαναφέρει τα κακά κτίσματα» την θεωρώ ατυχή.
Αν υποθέσουμε πως υπάρχει Θεός, άντε να δεχτώ τον ισχυρισμό σου πως ο συγγραφέας γνωρίζει θεολογία σε τέτοιο βαθμό ώστε αρέσκεται να αντιγράφει θεολογικές ιδέες στο σύστημά του, το περί έρωτος, ανθρώπινου έρωτα, έρωτα σωμάτων. Το βιβλίο επιλέγεται "Το ερωτικό φαινόμενο" και αναφέρεται στις ανθρώπινες σχέσεις, όχι τις θεϊκές. Σχέσεις εραστών, ζευγαριών. Αλλά και η μάνα δεν αγαπά τα παιδιά της χωρίς να περιμένει ανταπόδοση;
Αν όμως «δεν υπάρχει» Θεός, θα συμφωνούσες πως η αγάπη των ανθρώπων, όση μάς βρίσκεται τέλος πάντων, θα αποτέλεσε το κατάλληλο έναυσμα για να σχηματίσουμε την θεολογική ιδέα της λεγόμενης «απόλυτης» [δε μ’ αρέσει, δε μ’ αρέσει η έκφραση] αγάπης, την οποία ιδέα αποδώσαμε στον Θεό. Στην περίπτωση αυτή βέβαια, εμείς είμαστε αυτοί που κατασκευάσαμε τον Θεό, με ό,τι καλύτερο μάς βρίσκεται.
'Η είναι λοιπόν πρότυπο των σχέσεών μας ο Θεός και η θεϊκή αγάπη, ή είναι πρότυπο με το οποίο πλάσαμε τον Θεό οι σχέσεις μας, οι πιο καλές, όσο ατελείς κι αν είναι.
Τώρα, σύμφωνα με τον συγγραφέα θα ήθελα να έβλεπα αγοράκια να αγαπάνε κοριτσάκια (και το αντίστροφο), κι ας περνάει κρίση η σχέση τους. Θα αγαπήθουν ξανά με τον καιρό.
Το απόσπασμα ξεκάθαρα συζητάει από την μια την φυσική στάση και από την άλλη την ερωτική αναγωγή για την οποία ενδιαφέρεται στις πεντακόσιες τόσες σελίδες ο συγγραφέας. Εσύ όμως προσπαθείς να βρεις θεολογικές απολήξεις, που δεν έχει το κείμενο. Ευχής έργον είναι να θεολογούμε όχι στα λόγια, αλλά στις πράξεις. Ο ίδιος, με ενδιαφέρον και αγάπη.
TimeIsOnMySide31, θα επανέλθω και με άλλα αποσπάσματα εν καιρώ.
Γιατί, εσύ με το ψευδώνυμο "θείο τραγί" είσαι επώνυμος φίλε; Άντε κι έγραψες και το όνομά σου, από την στιγμή που δεν βλέπω το πρόσωπό σου κι εσύ το δικό μου, είμαστε και οι δύο ανώνυμοι!
Παρακάτω. Την ψυχραιμία μου δεν την έχασα, θέλω όμως να δώ δημοσιευμένο το μέηλ σου, για να μιλήσουμε λιγάκι ιδιαιτέρως και τότε, ίσως, να "θεολογήσουμε όχι στα λόγια, αλλά και στις πράξεις."
Επίσης, αν δεν σου αρέσουν οι εκφράσεις μου, μπορείς να τις αντικαταστήσεις με δικές σου λέξεις.
Χαλαρά.
Τέλος, μου απαντάς πολύ μπερδεμένα για τον συγγραφέα, τον έρωτα, τον Θεό, τον άνθρωπο, που δεν μπορώ να σου απαντήσω.
Ξεκαθάρισε πρώτα μέσα σου τί θες και μετά εκφράσου.
πάντα φιλικά
ο καθεις και η κριση του
Θείο τραγί,
Υπάρχουν περιπτώσεις όπου η επικοινωνία είναι πτώση. Ελεύθερη μεν αλλά πτώση δε.
Σαν κατηχητοπουλα κάνετε που σε όλες τις συζητησεις θεωρούν καθήκον τους να ανακατέψουν κι ένα θεο , υπαρκτό ή ανύπαρκτο. Ειτε ως προξενητή, είτε ως καθοδηγητή και κανονάρχη, ειτε ως ηδονοβλεψία.
Φίλοι μου, στο κρεββάτι είσαστε εσεις και ο/η συντροφός σας, και ο λόγος που είσαστε εκει , είναι να νοιώσετε ευτυχείς, να δωσετε και να πάρετε χαρά και να συνεχίσετε να ζειτε παρά τη μιζερια που μας καταρέχει όλους. Τιποτε άλλο.
Βεβαια αν κάποιος θέλει να ζήση αποκλειστικά και μόνο τον "θείο έρωτα", μπορεί και να ευνουχιστεί η να μαστιγώνεται όταν καυλώνει, οτι τέλος πάντων τον εξυπηρετεί.
Πάντως οι αγάμητοι ,το βλεπω γύρω μου, όλο στρινιές,γκρίνια και μουρμούρα είναι, ψέμματα;
Ανώνυμε των 18:47, εσύ που είσαι γαμημένος αρκετά, και είσαι όλο χαρά, πες μου, μπορώ και γω να τη βρω άμα γαμηθώ;
Επίσης, απάντησέ μου και το άλλο: με πόσα άτομα πρέπει να γαμηθώ για να έχω αρκετή χαρά και να μην "γκρινιάζω";
καλα τετοια ταπα ειχα καιρο να δω .ακου εκει πεταει θεωριες περι ανωνυμιας κ ο ιδιος εμφανιζετε ως θειο τραγι. ωραια τα λες κ ολα τα υπολοιπα συνονοματε!
Κύριοι είναι σοβαρό το βιβλίο για να γράφετε τέτοιες ανοησίες...
«Το πρώτο που ένας άντρας έχει ανάγκη να αποδείξει τρέμει ή δεν τρέμει τον κυρ θάνατο;
Δευτερο, η δουλειά του και πώς θα δείξει
έργο πιο σπουδαίο απ'το φτωχό του εγώ.
Τρίτον, η αγάπη κι εκεί θα ερωτηθεί
μπορεί να αγαπήσει ή μήπως δεν μπορεί;»
Διονύσης Σαββόπουλος (Το κούρεμα)
Η αγάπη σχετίζεται με το εγώ (ισμό) και τον θάνατο. Το θέμα φίλε ανώνυμε είναι ότι η ανωνυμία και η προκλητικότητα (το να του βγάζεις δηλαδή τη γλώσσα) δε σε σώζει από τον θάνατο, ούτε από το πονεμένο σου ΕΓΩ...
Χαίρε φίλτατο τραγί.
Προς Ανώνυμο των 20.32
Βεβαίως θα βρείτε τη χαρά και σας το εύχομαι ολόψυχα. Εχω προσωπική πείρα. Παλιά ήμουνα αρκετά γκρινιάρης και κακός.
Ο αριθμός δεν παίζει. Και ένα άτομο είναι αρκετό. Για όσο αισθάνεστε ότι σας εξιτάρει. Μετά αναζητείστε άλλο.
Για τον οικοδεσπότη: Απαρέδεκτο αυτό που συνεβη, να συνδιαλέγομαι με τον άλλο επισκέπτη στο χώρο σας. Συγνώμη
Προς τον κ. Χοιροβοσκό: Πόσο δίκιο έχετε!
Ανώνυμε 21:53, γεια σου συνονόματε!
Τάιμ είσαι Άουτ.
Λοξία, μην κατεβάζεις το επίπεδο του χιούμορ εδώ μέσα...
Ανώνυμε 20:32, γράφεις:
Βεβαίως θα βρείτε τη χαρά και σας το εύχομαι ολόψυχα. Εχω προσωπική πείρα. Παλιά ήμουνα αρκετά γκρινιάρης και κακός.
Ενώ τώρα είσαι καλός και χαρούμενος; Αν είναι έτσι, γιατί μπήκες στο μπλογκ για να μας την πεις; Ένας γνήσια χαρούμενος δεν αντιμιλά.
'Για όσο αισθάνεστε ότι σας εξιτάρει. Μετά αναζητείστε άλλο.'
Κάθε λεπτό δηλ. θ' αλλάζω; ....Ω, καιροί, ώ ήθη!....:))))))))
Εντωμεταξύ αναζητείται ψύχραιμος και νηφάλιος αναγνώστης που θα μπορεί να κρίνει αντικειμενικά, απροσωπόληπτα και αμερόληπτα τα σχόλια...
Ανώμυμε α,β ή ω... το τελευταίο πράμα που έχω διάθεση να διαβάσω είναι πόσο γαμεί ο καθένας...Μπείτε στο σάιτ του Ασκητή να τα πείτε αυτά.
Μεγάλη συνεισφορά στην κουβέντα...όποιος έχει να γαμήσει καιρό είναι γκρινιάρης...Και πληρώνεις ίντερνετ για να μας δώσεις τη σοφή αυτή πληροφορία; Δεν έχει καφενέδες η γειτονιά να τα πεις;
Μιά χαρά τα λέει ο ανώνυμος. Η μήπως πρωτη φορά ακούς ότι η θρησκευτική φανατίλα πάει παρέα με την ανοργασμικότητα; Για αγάπη μιλαει ο συγγραφέας και το τραγί. Σκέτη ρε παιδί μου, ανθρώπινη. Τα κυριε ελέησον και τα υπόλοιπα τι τα ανακατεύετε και σωνει και καλά να το γυρίσετε στο θεοτικό. Αγαπάνε και οι μη χριστιανοί, ξέρετε.
Το τραγί όταν σου πε ότι εκβιάζεις θεολογικές απολήξεις μάλλον τα' λεγε στον αέρα. Θα μαμούσες εκείνη την ώρα και δεν άκουγες...
Μα καλά σε αυτή την κακόμοιρη τη χώρα θα σταματήσουμε ποτέ να λέμε ό,τι νάναι;
δεν εχω αποψη για ολο το βιβλιο γτ δεν το εχω διαβασει. απο τα αποσπασματα ομως διακρινω οτι ο συγγραφεας περνά μια εννοια της αγαπης του στυλ αποφασιζουμε κ διαττασουμε.δηλαδη αποφασιζω κ αγαπω, ομως κατι τετοιο νομιζω πως ειναι μεγαλη παγιδα οπως θεωρω λαθος κινητρο το να αγαπας για να νιωσεις απολυτη ασφαλεια, δεν νομιζω πως κατι τετοιο ειναι αγαπη. η αγαπη που παρουσιαζεται σε αυτο το αποσπασμα μου φαινετε να βγαζει κατι το εγωιστικο κ συναμα ψευτικο.
κρινω χωρις να ειμαι απολυτα σιγουρος κ λογο του οτι δεν εχω ολοκληρωτικη αποψη πανω στο βιβλιο κ λογο αστοχιας μου.
ο ιδιος ανωνυμος 13:21
γιωργος.παρακατω ενα αποσπασμα απο κειμενο του C.S. LEWIS.
Δεν υπάρχει διαφυγή όπως μας την προτείνει ο Αγ. Αυγουστίνος. Ούτε άλλου είδους διαφυγή. Δεν υπάρχει σίγουρη επένδυση. Το να αγαπάς, εξορισμού σημαίνει να είσαι ευάλωτος. Αγαπήστε οτιδήποτε και σίγουρα θα νιώσετε την καρδιά σας να σφίγγεται. Είναι πολύ πιθανό ακόμα να σπάσει. Αν θέλετε να βεβαιωθείτε ότι θα παραμείνει ανέπαφη, δεν πρέπει να την δώσετε σε κανέναν ούτε καν σε ένα ζώο. Τυλίξτε τη προσεκτικά με διάφορα χόμπι και μικρές πολυτέλειες, αποφύγετε κάθε μπλέξιμο, κλειδώστε τη ερμητικά στο φέρετρο του εγωισμού σας. Εκεί όμως, ασφαλής πλέον, μέσα στο σκοτάδι, στην ακινησία, χωρίς αέρα, η καρδιά σας θ’ αλλάξει. Δεν θα σπάσει, αλλά θα γίνει άθραυστη, αδιάτρητη, και θα χάσει την ικανότητα να μεταμορφωθεί. Η εναλλακτική λύση αντί της τραγωδίας, ή τουλάχιστον του ρίσκου της τραγωδίας, είναι η καταδίκη. Το μόνο μέρος εκτός του Παραδείσου όπου μπορείτε να είστε απόλυτα ασφαλείς από όλους τους κινδύνους και τις ενοχλήσεις της αγάπης είναι η Κόλαση
Είμαι 26 χρόνων. Μόλις τέλειωσα τις σπουδές θεολογίας , οι συντηρητικοί γονείς μου με κατάφεραν, με διακριτική πίεση να παντρευτώ ένα παιδί από το φιλικό μας περιβάλλον. Άνθρωποι της εκκλησίας. Καλό παιδί, με καλά αισθήματα αλλά υπερβολικά κοντά σε ιερείς και γενικά σε όλη αυτή τη θρησκευτική κουλτούρα. Τον αγαπώ, έχουμε ήδη κι ένα παιδί, αλλά δεν νομίζω ότι έχουμε ερωτική ζωή. Τις μισές μέρες του χρόνου λόγω νηστείας τις υπόλοιπες λόγω δουλειάς και κόπωσης (ασχολείται με την επιχείρηση του πεθερού μου και έχει πολλές ευθύνες είναι αλήθεια). Όταν συνευρισκόμαστε, η επαφή μας διαρκεί λιγότερο από μισό λεπτό. Δεν έχω πνευματικό. Μίλησα όμως με ένα ιερέα, δήθεν πως πρόκειται για μια φίλη μου. Η απάντηση του ήταν ότι ο θεός και η συζυγική αγάπη και η πίστη θα τακτοποιήσει τα προβλήματα.. Πήγα κρυφά σε ψυχολόγο. Θεωρεί ότι η κατάσταση αυτή οφείλεται σε μια σύνδεση αυτής της πράξης με την αμαρτία, που το περιβάλλον (γονείς , εκκλησία), έχει εμφυσήσει. Προσπάθησα κάπως να το συζητήσω το θέμα. Αντέδρασε , αυτές οι απαιτήσεις λέει δεν είναι χριστιανικές και μόνο τα γύναια απασχολούνται με τέτοιες σκέψεις. Τελευταία δεν θέλω ούτε στην εκκλησία να πηγαίνω. Νομίζω ότι είναι άδικο αυτό που μου συμβαίνει. Δεν έχω άλλες εμπειρίες , ώστε να κάνω συγκρίσεις. Αλλά τα έχω χαμένα. Όλοι δηλαδή οι θρησκευόμενοι έχουν αυτό το κουσούρι;
καλη μου νομιζω πως τα περισσοτερα παιδια που μεγαλωνουν σε ενα θρησκευτικο περιβαλλον κ τους διαποτιζουν με ιδεες οτι οι ερωτικες σχεσεις ειναι αμαρτια αργοτερα τους βγαινει σε αγχος κ ενοχες λες κ δεν υπαρχουν αλλα πραγματα να τους δωσουν. κ επειδη δυστυχως τα περισσοτερα εκκλησιαστικα περιβαλλοντα ειναι αρρωστα μαλλον οι περισσοτεροι θα κουβαλουν τετοιου ειδους κουσουρια...που νομιζω ομως πως λυνονται αλλα μαλλον οχι με τον τροπο που σου ειπε ο παπας.....
«Όταν πηγαίνω στο κρεβάτι με τον σύζυγό μου προτιμώ να κάνω σεξ παρά να κοιμάμαι. Πηγαίνω στο κρεβάτι με τον Ντέιβιντ Μπέκαμ κάθε νύχτα, θα ήταν κάτι πολύ παράξενο εάν προτιμούσα τον ύπνο... Όταν πέφτω στο κρεβάτι προτιμώ να είμαι γυμνή, δεν φορώ τίποτα, αν και ο Ντέιβιντ μού αγοράζει εσώρουχα από το Agent Provocateur, που είναι το αγαπημένο του μαγαζί».
Αιδοίων μονόλογοι. Η Βικτόρια Μπέκαμ κελαηδά στις ρούγες τις -κανονικά- πολύ προσωπικές της στιγμές. Aπό τη Lifo που κυκλοφορεί.
Γιώργο δεν νομίζω πως το πνεύμα του κειμένου του Lewis (το βιβλίο αυτό έχει μεταφραστεί στα ελληνικά;) αντίκειται στο πνεύμα του αποσπάσματος που καταχωρώ από τον Μαριόν. Προσέξτε πόσο λεπτός είναι ο Μαριόν στο θέμα της "ασφάλειας", προσέξτε πως την προσδιορίζει. Δεν είναι αυτό που σκεφτήκατε αρχικά. Δεν λογίζεται ως κίνητρο η "ασφάλεια", αλλά έρχεται ως αποτέλεσμα της πράξης της αγαπής. Και ποια "ασφάλεια" αλήθεια... Δες τε όμως. Και συνεξετάστε και τα δύο αποσπάσματα μαζί. Τον συγγραφέα δεν τον ενδιαφέει ο εραστής του πάρε-δώσε. 'Ενας δον Ζουάν. 'Οχι.
Ανώνυμη δυστυχώς οι θρησκευόμενοι έχουν κι αυτό και άλλα πολλά κουσούρια. Ο καημένος ο Γιανναράς έγραψε ολόκληρο βιβλίο ενάντια στη θρησκεία πριν από τρία χρόνια, διψώντας ο ίδιος για μιαν αυθεντική εκκλησία. Δυστυχώς όμως και οι εκκλησιαστικοί άνθρωποι είναι τελικά απλώς θρησκευόμενοι. Οι ιερείς είναι πολύ αυστηροί στα σαρκικά θέματα, επαναφέρουν διατάξεις που ίσχυαν στην εποχή της παλαιάς Διαθήκης, τις οποίες εγκολπώθηκε η καθόλου εκκλησία τον 7ο αιώνα, και δύσκολα θα βρεί κανείς μιαν άκρη. Είναι πραγματικά παράξενο αυτό που συμβαίνει. Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι και σαρκικές και θα έπρεπε μια αυθεντική εκκλησία να καταφάσκει σε αυτές, αλλά πού να βρείς πνευματικό να τις αποδέχεται.
'Ενας φίλος, άνθρωπος της εκκλησίας, λέει πως θα έπρεπε οι ιερείς να περνάνε ένα μεγάλο διάστημα σπάζοντας πέτρες για να νιώσουν τί είναι ο άνθρωπος πριν γίνουν πνευματικοί και πριν ανοίξουν το στόμα τους στον κάθε πονεμένο που πάει να τούς βρεί.
Το βιβλίο δεν απευθύνεται σε θρησκευόμενους, αλλά σε κάθε άνθρωπο που καλείται να βρεί το ταίρι του και να ζήσει την ζωή του εν αγάπη. Εξετάζει το ερωτικό φαινόμενο. Πόσο ωραίο θα ήταν να αγαπιώνται οι άνθρωποι μεταξύ τους! Γι' αυτό λέει, αγάπα εσύ πρώτα, [ιδίως στους άντρες πρώτα το λέει, που είναι οι εραστές] αυτό δηλαδή που σού είπε και ο ιερέας, αγάπα, και θα λυθεί το πρόβλημα. Πώς όμως αφού υπάρχει κάτι στραβό από τη μία μεριά; Με τη χάρη όλα λύνονται, απαντάει η εκκλησία. Και τότε αναμένομεν μυστικές ελεύσεις.
[Προσωπικά πάντως βρίσκω καταφυγή στις λατρευτικές συνάξεις της εκκλησίας και δεν αυτοεξορίζομαι πια. Ο ίδιος, με πόνο.]
Υ.Γ. Η κρίση του καθενός φανερώνει και την ηλικία του, την πνευματική και την σωματική. Αυτό το λέω για τους πρώτους ανώνυμους. Διατηρώ φυσικά το δικαίωμα να απαλείψω τα εριστικά και ανώνυμα σχόλια που προηγήθηκαν και όσα ακολουθήσουν και δεν συνάδουν με το περιεχόμενο του τετραδίου αυτού. Φχαριστώ για την παρέμβασή σας Time31 και Λοξία.
Πολλά προβλήματα στο ζευγάρι λύνονται όταν υπάρχει κοινός πνευματικός πατέρας που ακούει και τους δυο και βοηθάει οπου υπάρχει κάποιο έλλειμα.
Θείο τραγί, γιατί ενοχλείσαι;
Τί είναι αυτό που είπα και σε διέγειρε τόσο και μάλιστα μπαίνεις και σε πονηρές σκέψεις δήθεν να διαπιστώσεις ότι έχασα τάχα την ψυχραιμία μου; Από πού κατέληξες στο παραπάνω συμπέρασμα;
Η παρατήρησή μου στο πρώτο σχόλιο αφορά στο γεγονός ότι δεν μπορεί να μιλά κανείς για αγάπη χωρίς την πηγή της, τον Θεό.
Σου είναι τόσο άγνωστη αυτή η θεωρία;
Και για ποιό λόγο να σβήσεις τα σχόλια;
Τα ξαναδιάβασα μόλις και δεν βρήκα κάπου να υπάρχει τίποτε το φοβερό.
Το μοναδικό πρόβλημα είναι ίσως η ανωνυμία, την οποία θίγεις.
Μα όπως σου είπα, σου ζήτησα το μέηλ σου και δεν δέχτηκες την κατ' ιδίαν κουβέντα.
Λοιπόν; Με ποιό τρόπο να επικοινωνήσει κανείς;...
ο ανώνυμος των σχολίων 1.3.5.9.14
Υ.Γ. Η κρίση του καθενός φανερώνει και την ηλικία του, την πνευματική και την σωματική. Αυτό το λέω για τους πρώτους ανώνυμους.
Τί ηλικία δηλ;
ο πιο πάνω ανώνυμος
Συγχωρεμένος. Ας τα ξεχάσουμε, αλλά από εδώ και πέρα εγώ θα σε λέω Ευσέβιο, για να συνεννοούμαστε ;-).
'Ηθελα φυσικά να ευχαριστήσω και τον αγαπητό μου Χοιροβοσκό για την παρέμβασή του που μ' απάλυνε την ψυχή, παρέμβαση την οποία δεν ανέφερα στο προηγούμενο σχόλιό μου. Πρόκειται για χριστιανό που η έκφρασή του θυμίζει γεροντάδες. 'Ο, τι υπολειπόμαστε. Ο ίδιος. Και συγγνώμην.
Συγχωρεμένο κατά το ήμισυ θείο τραγί, για πλήρη άφεση θα περιμένω το μέηλ σου.
ο ίδιος ανώνυμος
γεια! θειο τραγι τι εννοεις οταν λες λατρευτικες συναξεις???
Γεια! Βάζω στοίχημα πως δεν είναι και καμμιά δύσκολη έκφραση. Σημαίνει αυτό που παίζεται όταν χτυπά η καμπάνα της εκκλησίας την Κυριακή το πρωΐ, σα σήμερα. Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Πέρισυ, για παράδειγμα, την παραμονή των Χριστουγέννων έγραφα αυτά εδωδά. Βρές τα και πές μου, αν δεν καταλαβαίνεις. Ο ίδιος, με ενδιαφέρον.
Δημοσίευση σχολίου