...Υποσχόταν προσωπική πίστη κι έδινε μόνο το εφήμερο παιχνίδι της ηδονής – χωρίς ενδοιασμούς αφού η γυναίκα δεν είναι πλήρες ον, αφού είναι φύση τόσο γοητευτική που δεν έχει ανάγκη να είναι πρόσωπο...
Olivier Clement, Το πνεύμα του Σολζενίτσυν (μτφρ. Ελ. Δαλαμπίρα, έκδ. Εστία, Αθήνα χ.χ., σσ. 60-61).
Το σχόλιο αφορά τον Εφρέμ Ποντούιεφ, ήρωα από το Περίπτερο καρκινοπαθών, του ρώσου νομπελίστα. Ο πολύς και πρόσφατα χαμένος Ολιβιέ Κλεμάν το σημειώνει στο δεύτερο μέρος του ως άνω παλαιού δοκιμίου του, που φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο "Προς την πνευματική συνείδηση". Πάνυ αφοπλιστικός όμως ο αφορισμός.
Χάρισμα στον προχθεσινό ανώνυμο.
6 σχόλια:
Έσύ περίμενες να στο πεί αυτός για να καταλάβεις πως οι περισσότερες γυναίκες είναι λειψές και με περιορισμένο προορισμό;
Με εκπλήσεις, γιατί φαίνεσαι έξυπνο παιδί...
Οι γυναίκες αναγκάζονται εκ φύεσως να εμπιστεύονται και να ρίχνουν περισσότερο βάρος στην χοϊκότητα, στο σώμα και στις υλίκές πράξεις, στο πρακτικό και θνητο κμμάτι της ζωής. Ωστόσο το να υποστηρίζει κανείς ότι δεν μπορούν να φτάσουν στο «πρόσωπο» και στη θέωση ακυρώνει, νομίζω, συθέμελο το Χριστιανικό Ευαγγέλιο. Είναι πολύ ακραία και λανθασμένη θέση. Κι ας είναι το Κλεμάν ή του Σολζενίστιν.
Νομίζω πως η άποψη αυτή καταγράφηκε τόσο από τον Σ. όσο και από τον Κλ. για να παρουσιαστεί ο συγκεκριμένος αρνητικός ήρωας. 'Ισως, θα λέγαμε, ο χρωματισμός της ανήκει μάλλον στον Κλεμάν. Σ' αυτόν λοιπόν και η μομφή. Με ενδιαφέρον, εγώ.
"...φύση τόσο γοητευτική που δεν έχει ανάγκη να είναι πρόσωπο...".
Πόσο πικρός αφορισμός...
Η γοητεία λοιπόν, η γητειά, η εξαπάτηση...
Κι απέναντι, ανεξαρτήτως φύλου, η προσπάθεια - με πισωγυρίσματα, φτερουγίσματα και σουρσίματα, να γίνει κανείς πρόσωπο.
Σοφία
Χαίρομαι Σοφία για την παρέμβασή σου. Ο πρώτος ανώνυμος μοιάζει πικραμένος με τις γυναίκες. Προφανώς εννοεί πως αυτές υπάρχουν μόνο για να τεκνοποιούν. Σίγουρα είναι λάθος.
'Ισως πάλι ο Κλεμάν να αποδίδει τόση γοητεία στην γυναίκα, που να μην ξέρει κι αυτός γιατί αυτές σταματούν σ' αυτό το σημείο, σταματούν στην γοητεία που ασκούν και δεν προχωρούν παρακάτω -δικός τους είναι βέβαια ο λογαριασμός- δεν προχωρούν στην κατάκτηση του προσώπου. Μένουν δηλαδή στο προσωπείο. Σίγουρα έχουμε γνωρίσει και τέτοιες γυναίκες, όμορφες, γοητευτικές που μένουν στο προσωπείο, λειτουργούν ως γλάστρες και δεν ενδιαφέρονται -οι ίδιες- να γίνουν πρόσωπα κατά την έννοια που ο Λοξίας επικαλείται. Αν υπάρχουν τέτοιες γυναίκες, στις οποίες οι αρνητικοί ήρωες -Ποντούιεφ- φέρονται όπως τούς φέρονται, σίγουρα είναι κρίμα. Αλλά υπάρχουν. Και δουλεύονται καλά τόσο στη ζωή, όσο και στα μυθιστορήματα. Τί να πώ κι εγώ!
Νά 'στε καλά. Ο ίδιος.
Ο αφορισμός είναι όντως πικρός.
Δημοσίευση σχολίου