Τετάρτη 27 Ιουλίου 2005

Μα, απορία τό 'χω...

...σαν σηκώσεις τον σάλιαγκα και τον κοιτάξεις από κάτω, πές μου, τί είναι αυτό που λαχταράς και βλέπεις, αν όχι ένα σπαρταριστό, να σού γελά, να σε καλεί, μουνάκι.




P.S. Εικονογραφημένο πιά, εν έτει 2007, από τη Νεραϊδόνα, εδωδά, κατόπιν σχετικής διαδικτυακής συζήτησης, εδώ κι εδώ.


7 σχόλια:

το θείο τραγί είπε...

That's it, Πίπης. Αυτό είναι.

Τώρα πές, μου. Πώς τα προτιμάς, γιαχνί ή στιφάδο;



Βοήθεια του κοινού: Το μυστικό είναι να γλείφει κανείς τα δάχτυλά του.

Αλλη -εν είδει 'ρωτήματος- βοήθεια: Σαν βρεθείς ομπρός σε μιά χαίνουσα κλειτορίδα, τί κάνεις;

Ανώνυμος είπε...

"Σαν βρεθείς ομπρός σε μιά χαίνουσα κλειτορίδα, τί κάνεις; "

Το σταυρό μου κι ένα ξόρκι μυστικό που δεν μπορώ να αποκαλύψω δημοσίως

το θείο τραγί είπε...

Πραγματικά, αγαπητέ,
ενδομύχως, κρυφίως, μυστικώς εμβαθύνουμε... αν αποζητήσαμε να πνιγούμε στα πελάγη της χάριτος.

Ομως επιμένω πως καλό είναι να γλείφει κανείς τα δάχτυλα του μετά.

Γιώργος είπε...

Εμένα με τους σάλιαγκες και τα μουνάκια σε σκιαθίτη Aqualung πήγε το μυαλό μου- μετά συγχωρήσεως.
Από την άλλη ,για να λέμε και τα καλά, λίγο από Πεντζίκη επίσης βλέπω.
Τώρα αυτά με τις κούρδισες και τη δημοκρατία αλάρμ μου ενεργοποιούν.
Μην το κάνουμε κουρδιστάν στην πρώτη δυσκολία.
Παρεμπιπτόντως είδα μια συμπαθέστατη αραβική οικογένεια σήμερα, εκεί που έπινα τον καφέ μου.Ο μπαμπάς με βερμούδα και κοντομάνικο, ο γυιός με μαγιώ και αμάνικο Iron Maiden, η μαμά και οι τρείς κόρες μαντήλα, παντελόνες, μπουφάν, παλτά κλπ. 40 βαθμούς μιλάμε.Τους πήρε βέβαια και κρουασάν και πάστες και παγωτά.Αλλά ήταν φανερό.Οι γυναίκες υποφέρανε. Να μη σου πώ πως κοιτούσαν τα κορίτσια της δικές μας.

0comments είπε...

Ωραίο ποίημα!

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

Mπρός σε χαίνουσα κλειτορίδα...χρειάζεσαι
λύση αλά Οδυσσέας και το τραγούδι των Σειρήνων ν'ακούσεις και αιχμάλωτος να μην πιαστείς εκ της χαινούσης κλειτορίδος, το πρόβλημα θα άλλαζε εάν γυναίκα προσπαθούσε να σε αιχμαλωτίση βεβαίως.

Διοτι και ο Αlberich μια τέτοια λύση αναζητά(no fun).

Δεν είναι εύκολο αλλά οι εν κινδύνοις τολμηταί και εν δεινοίς ευέλπιδες πηδούν στο κενό άνευ αλεξιπτώτου.

Εγώ ο ίδιος εσύ!

το θείο τραγί είπε...

Alberich, με ιδιαίτερη χαρά σκόνταψε η γλωσσίτσα μου -που δεν είναι μόνο για να γλείχει- σε κείνο σου το μύ μέσα στο "παρεμπιπτόντως" σου. Αναρωτιέμαι αν με έχεις συναντήσει και σύ αλλού, όπως ο φίλτατος ανώνυμος εδωδά ισχυρίζεται.
Παλεύω και 'γώ μ' ένα "μύ", ξέρεις.

O comments, εγώ δεν το ονόμασα ποίημα, αλλά πάλι εσύ απ' αυτού που είσαι, βλέπεις καλύτερα. Κοίτα κι εδώ κι εδώ .

Γεώργιε, δίχως ταυτότητα ούτις λογίζομαι, είτε nemo . Ομως, αλήθεια, αν θέλεις αλλάζουμε...

Απάντησα, σ' όλους, παιδιά;

Α, ναι! Να προσθέσω και τούτο: Πολύ μ' αρέσει το τζατζίκι.